30-week Song Challenge – 13

Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.

A song you like from the seventies

Ik ben een fan van het Motown label. Daarom kies ik voor Dirty Ol’ Man van The Three Degrees uit 1974. In dat jaar leerde ik mijn man kennen en in de club/dancing waar we toen uitgingen was dit genre muziek zeer populair.

Time flies …

Ook de maand mei is alweer voorbij. Ondanks de corona en de lockdown gaat de tijd zeer snel. Maart, april, mei … drie maanden zijn voorbij gevlogen. Het lijkt soms wel of ik ze niet bewust heb beleefd. Een soort van winterslaap.

Buiten de normale boodschappen en met regelmaat een fietstocht in eigen streek hebben we bijna drie maanden in huis en tuin doorgebracht.

Totaal tegen onze gewoonte in!

Voorgaande jaren hadden we al minstens twee buitenlandse vakanties achter de rug en heel veel daguitstappen en weekendjes weg.
‘Zin in een reisje? Boeken en wegwezen’ zoals het onze gewoonte is, dat kan nu niet. Langs de ene kant mis ik het wel.

Aan de andere kant heb ik ook wel schrik om het gewone leven terug op te pakken. Ik ben nog niet naar de stad geweest, ik ben ook nog niet in een grote drukke winkel geweest en ik ben zeker nog niet klaar om op een vliegtuig te stappen.

Ondanks de lichte versoepelingen blijft onze bubbel zeer klein: hij en ik. We zien wel eens andere mensen, maar altijd kort en vanop veilige afstand. We zijn ook al enkele keren gaan fietsen met onze kinderen én kleinkind natuurlijk, en dat heeft wel deugd gedaan.

Ons gezin

Nu de restaurants in Nederland weer open zijn worden er stilaan ook weer plannetjes gemaakt voor fietsvakanties in Nederland later deze maand en misschien zit er zelfs in de komende maanden nog een tripje naar de Bodensee in (fietsen mee), tenzij we terug welkom zijn in Frankrijk. We zullen zien, gaan niet te hard van stapel lopen.

Eerst dat unheimische gevoel maar eens weg krijgen.

Tuin in mei

Dat ik van bloemen en planten hou zal inmiddels wel geweten zijn.

De lockdown heeft ervoor gezorgd dat we dit jaar optimaal konden en kunnen genieten van alles wat er groeit en bloeit in onze tuin en op het terras.

Een explosie van kleur. Kijk maar mee …

De echineacea’s staan er nog aan te komen en nu we toch niet op vakantie kunnen, gaan we – vanaf volgende week denk ik zo – kunnen genieten van de overweldigende geur en pracht van de boerenjasmijn.

Zo kan vakantie er dus ook uitzien!

Friday Photo

Vicky

Mag ik u voorstellen … Vicky.

Vicky Ntozini.

Wij ontmoetten Vicky in 2004 tijdens een reis door de Westkaap, Zuid-Afrika. De uitbater van onze B&B in Kaapstad had voor ons een bezoek geregeld aan diverse townships. Neville, de ‘gids’ die ons begeleidde woonde met zijn oma in een van deze townships. Deze bezoeken waren toen nog lang niet zo gecommercialiseerd als nu. Er werd ons alleen een vrijwillige bijdrage gevraagd voor de cultuur- en schoolprojecten. Voor de toekomst van de kinderen, met andere woorden.

Zo kwamen we ook in Khayelitsha terecht, waar Vicky in een shack woonde met haar man en kinderen. Een zeer aimabele vrouw die honderduit vertelde over ‘haar’ Khayelitsha.

Township Khayelitsha in 2004

Vicky had wel enig commercieel inzicht want door de bezoekjes van de toeristen aan de townships, bedacht ze dat er misschien wel toeristen waren die in een township zouden willen logeren. En zo werd in 1998 Vicky’s B&B geboren. Twee kamertjes verhuurde Vicky toen. Voor 170 rand per persoon per dag (in 2004) logeerde je er in half pension. Vicky had zelfs een emailadres en een website, al moest ze om haar mails te lezen wel naar een internetcafé in de stad.

Zin in een nachtje in Vicky’s B&B? Het kan nog altijd (en de ‘woning’ is flink verbouwd!), alleen zal je Vicky hier niet meer aantreffen. Vicky werd namelijk in 2012 vermoord, door haar echtgenoot aldus de geruchten.

Hoewel we deze vrouw alleen ‘kenden’ van dat ene bezoekje, was ik toch danig van de kaart toen ik puur toevallig op dat krantenbericht stuitte. Deze sterke vrouw had echt wel indruk gemaakt op mij.

Bijna weg … of toch niet

Vandaag is het de laatste virtuele les Spaans.

Tijdens de vakantie heb ik drie en een halve maand de tijd om heel hard na te denken of ik in september ga starten in het vierde jaar.

De laatste maanden heb ik het gevoel dat ik niks meer bij leer. En dat ligt niet aan de leerkracht, dat ligt aan mijn geheugen. Het zit vol en ik krijg er niks meer bij. Vijf keer een gelijkaardige oefening, vijf keer maak ik dezelfde fout(en). De hele coronacrisis en het feit dat we al sinds maart geen fysieke lessen meer gehad hebben helpt ook niet. De videolessen waren een kleine hulp, maar ik kon mezelf nog maar moeilijk motiveren om te studeren.

Ik doe deze studie voor mijn plezier, maar op deze manier vind ik er niet veel aan. Het is niet omdat je iets voor je eigen plezier doet dat je het niet goed wil doen.

Ik moet er eens goed over nadenken of ik dit mezelf nog verder wil aandoen.

Maar eerst VAKANTIE! Nu ja, dat was in ieder geval de bedoeling.

Normaal gezien waren we morgenvroeg richting Côte d’Azur vertrokken – in verschillende etappes – met de fietsen op de auto. Het zou weer een ‘trip down memory lane‘ worden want heel veel jaren geleden hebben we vaak in deze regio vakantie gevierd. Op de terugweg hadden we nog een week aan het Meer van Genève gepland.

Het verblijf aan de Côte d’Azur en de overnachtingen onderweg heb ik lang geleden al geannuleerd. Het hotel aan het Meer van Genève hou ik nog tot op het laatste moment. Wie weet kan het tegen die tijd toch nog doorgaan.
Als ik het aandurf …