Citytrip Praag (2)

Na anderhalve dag stappen gingen we op dag drie wat meer het openbaar vervoer nemen. De Praagse Burcht en de Joodse wijk, aan de andere kant van de Moldau, stonden op het programma.

Het openbaar vervoer in Praag is voor 65-plussers uit de Europese Unie volledig gratis. Het was wel even zoeken welke tram/bus we moesten nemen om naar de Praagse Burcht te reizen want alle haltes zijn eentalig Tsjechisch. Daar bracht google maps ons redding.

De Praagse Burcht (UNESCO werelderfgoed) is het grootste kasteel ter wereld. Het is een gigantisch complex met binnenplaatsen, paleizen, musea en tuinen en is al duizend jaar de zetel van Tsjechische koningen, keizers en presidenten. Aan de ingang twee wachters die om het uur gewisseld worden. We waren daar tien minuten voor het uur, dus hebben we even gewacht op de ceremonie van de aflossing van de wacht. Om 12u ’s middags wordt de overdracht vanaf de tweede verdieping van het paleis begeleid door trompetten en trommels. Na het marcheren van een grote groep militairen over de binnenplaats neemt een nieuwe groep militairen de wacht op zich.

Het hele kasteelterrein wordt gedomineerd door de monumentale Sint-Vituskathedraal die tot de mooiste van Europa behoort. Je kan op allerlei websites op voorhand tickets kopen voor het complex, maar dat is echt niet nodig en duurder dan ter plaatse tickets te kopen. Hoewel het best druk was, stonden er geen rijen aan de verschillende kassa’s.

We bezochten er ook nog de St. Georges Basiliek, het Oude Koninklijk Paleis en het Gouden Straatje. Dat laatste werd gebouwd voor de bedienden van het kasteel. De huisjes herbergen een permanente tentoonstelling (denk Bokrijk) en souvenirwinkeltjes. Ik vond het een beetje een tourist trap, maar het bezoek was inbegrepen in ons toegangsticket.

Na een late lunch wandelden we naar de Joodse wijk voor een bezoek aan het Oud Joods Kerkhof, een van de grootste en oudste Joodse kerkhoven ter wereld waar doden begraven liggen die overleden zijn tussen de helft van de 15de eeuw en 1786.
Omdat er voortdurend ruimtegebrek was en Joden het niet toestaan om graven weg te doen, werden de doden in lagen begraven. Er zijn plekken waar er 12 lagen doden op elkaar gestapeld zijn. Telkens er nieuwe niveaus werden toegevoegd was het nodig om de grafstenen van de oudere graven naar het nieuwe, hogere oppervlak te verheffen. Dit verklaart het dichte woud van grafstenen dat men vandaag de dag ziet.

Na de begraafplaats bezochten we nog een vijftal synagogen. In de Pinkas Synagoge, tevens Joods Museum, zijn de wanden bekleed met panelen met ongeveer 80.000 namen van Boheemse en Moravische joden, slachtoffers van de holocaust.
De Spaanse synagoge is de oudste in Praag en werd gebouwd in Moorse stijl. Deze doet momenteel dienst als concertzaal.

Later tramden we naar de Nieuwe Stad (Nové Město) waar we het Dansende Huis bezochten. Een hypermoderne realisatie uit 1996, aan de oever van de Moldau.
We snoepten nog een typisch Tsjechisch ijsje (trdelník) en manlief had nog genoeg energie over om een toren te beklimmen en wat plaatjes te schieten van de omgeving.

Ondanks de verschillende tramritten hebben we toch nog 12.5 kilometer gewandeld.

Donderdag was de laatste dag van onze korte citytrip. Elf uur moesten we uit de kamer. De vriendelijke dame aan de receptie legde ons uit hoe we op de eenvoudigste manier op de luchthaven konden geraken (metro + bus). Was inderdaad een fluitje van een cent.

Tussen metrostop en bushalte zijn we nog even een shopping mall ingelopen, maar de winkels daar zijn niet anders dan hier bij ons.

15u45 stegen we op ; 17u10 waren we in Charleroi. Chauffeur van de garage opgebeld, auto opgepikt en naar huis. Helaas wel met lange files.

Het was kort, maar goed. Ik wist niet wat ik moest verwachten van Praag maar was aangenaam verrast. De grandeur van de gebouwen deed me heel erg denken aan Wenen, maar dan zonder het Sissi gehalte.
Het openbaar vervoer is er prachtig geregeld, met een groot netwerk aan zeer propere en moderne bussen, trams en metro’s die 24u per dag rijden.
Als we op die vier dagen vier fietsers gezien hebben zal het veel zijn. Kasseitjes zijn ook niet echt bevorderlijk om gezellig te fietsen.
Er zijn enorm veel eet- en drankgelegenheden met voor elk wat wils. Wat ons wel opviel was dat overal de koffie heel lekker was.
Prijsniveau van drankjes hetzelfde als bij ons: 100 czk (4€) voor een cappucino ; 125-150 czk (5-6€) voor een glas wijn. Een typisch gerecht uit de Tsjechische keuken zoals Svíčková na smetaně 400 czk (16€). Manlief vond het lekker, maar dat is geen referentie want hij vindt alles lekker. 😉
Wij hebben gereisd zonder cash. We wilden wel bij een automaat geld gaan afhalen, maar het is er gewoon niet van gekomen omdat je overal met debet- of creditcard kan betalen. Wel zo gemakkelijk want wat doe je weer met de overschot aan klein geld?
De taal dan … daar is echt niks van te maken. Onze taxichauffeur (afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk) woont er 32 jaar en verstaat de taal wel, maar hij spreekt ze nog altijd niet. Dat zegt genoeg, denk ik. Stadsplan, menukaarten, bezienswaardigheden gelukkig overal tweetalig Tsjechisch/Engels.

Op die paar dagen hebben we veel gezien van de stad maar lang niet alles. Wie weet gaan we nog wel eens terug …

Citytrip Praag (1)

Een bestemming die we nog niet kenden en waarvan ik alleen positieve berichten hoorde en las.

Vlucht en hotel waren snel geboekt en zo reden wij vorige week maandag op het gemakje en zonder noemenswaardige files naar de luchthaven van Charleroi waar we ruim op tijd aankwamen voor de anderhalf uur durende vlucht. En ik denk dat we wind mee hadden want na een uur en tien minuten vliegen stonden we al op Václav Havel Airport waar een taxi ons stond op te wachten om ons naar ons hotel te brengen in Staré Město, de oude stad.

Snel ingecheckt, koffertje op de kamer gezet, jassen opgehangen (het was warm en zonnig) en wij weg, de stad in. Gestopt bij de eerste de beste patisserie voor koffie met een taartje. Taartjesliefhebbers en liefhebbers van zoet in het algemeen: hier moet je zijn voor het allerlekkerste gebak. Zoveel keuze aan prachtige taartjes en droog gebak heb ik nog nergens gezien. De statige gebouwen waar je al dat lekkers consumeert deden me heel erg denken aan de koffiehuizen in Wenen.

De rest van de middag en avond hebben we de buurt van het hotel verkend, o.a. het grote Wenceslasplein – eigenlijk meer een lange brede boulevard – met mooi gedecoreerde gevels in Art Deco- of Jugendstil-stijl. En op het einde van het plein het imposante Nationaal Museum.

Dinsdagmorgen, na een heerlijk uitgebreid ontbijt, deden we met onze izi.travel app de Royal Prague stadswandeling. Ik ga de wandeling niet in detail bespreken want dan wordt dit log veel te lang. Maar geloof me, dat Praag een prachtige stad is, dat is niet gelogen. Het viel ook op dat het overal erg proper was en leegstand in de stad hebben we eigenlijk niet gezien.

Vanaf ons hotel liepen we de luttele meters naar de gotische Powder Tower, een van de stadspoorten die de oude stad met de nieuwe stad verbindt. Dan verder naar het oude stadsplein met de bekende astronomische klok die veel kleiner is dan ik me had voorgesteld. Verder door naar de beroemde Karelsbrug over de Moldau (die hier ‘Vltava’ heet) die de oude stad verbindt met de Kleine Stad (Malá Strana), het gedeelte onderaan de Praagse Burcht. Hier is het rustiger en ruimer met o.a. het mooie Kampa Park. Maar ook hier aan barokke kerken en gebouwen geen gebrek.

En kunst natuurlijk.
Van de controversiële Tsjechische kunstenaar David Černý zagen we volgende kunstwerken doorheen de stad. Bijzonder en bizar, is het minste wat je hierover kan zeggen.

Miminka
Deze griezelig uitziende baby’s zijn een symbool van het communistische tijdperk en hoe het totalitaire bewind hun vermogen om volwassen te worden onderdrukte. De babies zijn 350 cm lang en 260 cm hoog en hun gezichten zijn vervangen door streepjescodes.

Proudy
Twee bronzen mannen staan tegenover elkaar in een ondiepe poel te plassen. De heupen van deze beelden, die bewegen terwijl ze urineren, spellen citaten uit beroemde Tsjechische literaire werken. En de poel waar ze in plassen is de omtrek van Tsjechië, dus feitelijk urineren ze op het land zelf.

Hlava Franze Kafky
Het hoofd van Franz Kafka is een kinetische sculptuur van 10,6 meter hoog en bestaat uit 42 roterende roestvrijstalen panelen met een totaal gewicht van 24 ton. Elke laag is gemechaniseerd en roteert afzonderlijk. De programmering van de bewegingen van het beeld kan worden gewijzigd en de kunstenaar kan nieuwe choreografieën creëren.

Viselec
De hangende man is een levensgroot beeldhouwwerk van Sigmund Freud, hangend aan een paal op een dak. Het beeld is gemaakt in 1997 toen David Černý nadacht over de komst van een nieuwe eeuw en zich afvroeg wat die zou brengen. Hij koos voor Sigmund Freud, omdat hij hem beschouwde als de meest invloedrijke en belangrijkste persoon van de 20e eeuw.

Na 13 kilometer stappen hielden we het voor gezien en zijn we wat op de kamer gaan rusten.

Rust roest, dus deden we er ’s avonds nog eens 6 kilometer bij.

~~wordt vervolgd~~

Opa to the rescue

Kleinzoon had gisteren een moeilijke dag. Slecht geslapen, humeurig, lastig, … niks mee aan te vangen dan.

Mama en papa wisten het op de duur ook niet meer. ‘Misschien wil opa wel komen spelen’ werd er geopperd. Dat moet je hem maar één keer zeggen …

Mijn telefoon rinkelt. Normaal gezien neem ik niet op als ik in gezelschap ben, maar toen er ‘Wannes’ op mijn schermpje verscheen, heb ik dat toch maar gedaan. Je weet maar nooit of er iets is.

Nog voor ik mijn naam kon zeggen ratelde hij al: ‘Opa mag bij mij komen spelen en jij mag ook komen voor een lekker drankje‘.

Wij zaten aan de brunch bij schoonbroer en schoonzus en toen ik hem zei dat opa niet thuis was en we niet konden komen hoorde ik een heel zachte ‘Ooow‘. Ik zag de traantjes niet maar ik hoorde ze wel. Hij en opa … dat is net hetzelfde als wat mijn zoon met mijn vader had. Twee handen op één buik.

Arm kind, mijn hart brak. Ik heb er de hele middag mee in mijn maag gezeten.

En natuurlijk zijn we ’s avonds nog even langs geweest. Hebben ze toch nog een uurtje kunnen spelen voordat hij in bed moest. Hij was weer helemaal goedgezind.

Terugblik …

… naar wat ik schreef omstreeks deze dag …

1 jaar geleden

En zo hadden wij maandag onverwacht een logé.
Zijn mama en papa brachten propere kleren en toiletgerief. En een halve auto vol knuffels. Het afscheid ging vlot, zelfs bij mama.
Na nog een glaasje melk voor het slapengaan gingen we naar boven en volgden de vaste rituelen van thuis: tanden poetsen, kattewasje – ‘ik moet niet douchen want ik ben niet vuil‘ -, pyjama aan, de kleine knuffels onder het dekbed, de grote witte ijsbeer in zijn armen, en nog een verhaaltje.
Het was nog een dingetje om een gepast voorleesboek te vinden want het boek waaruit mama voorleest heb en ken ik niet. Gelukkig vond hij toch iets naar zijn zin op zijn boekenplank.
Na het voorlezen nog een rugmassage en een dikke knuffel van oma en opa en of er een lichtje mocht blijven branden. Natuurlijk mag dat, lief kind.
Een kwartier later is manlief eens gaan kijken en het kind lag vredig te slapen.
Gauw mama en papa gerustgesteld.
Toen ik rond middernacht naar boven ging zag ik blonde plukjes haar van onder het dekbed en van tussen de knuffels komen.
En verder was het gewoon een rustige nacht. Ik heb zelfs voor de verandering goed geslapen!
……
Hier laat ik het bij want anders wordt mijn bericht veel te lang.

5 jaar geleden

Onze familie, zowel van vaders- als van moederskant, is gezegend met een sterk gestel, zoals ze dat hier zeggen. Mijn vader is, langs zijn kant, de enige die op jonge leeftijd overleden is. Hij is net geen 66 geworden. Hij was de oudste van tien en al zijn broers en zussen leven nog, in goede gezondheid. Ze zijn allemaal een eind in de tachtig en begin de negentig.
Langs mijn moeders kant – ook een gezin van tien – is het eigenlijk hetzelfde. Eén zus van haar is overleden rond haar zeventig en vijf jaar geleden is mijn moeder gestorven. Zij was net geen 84. Te jong, altijd te jong voor wie achterblijft, maar op zich is 84 een gezegende leeftijd. Zeker als je nooit iets gemankeerd hebt.
Ook mijn grootouders zijn een eind over de 80 geworden wat oud is voor mensen van die generatie. Mijn bompa was nog van de 19de eeuw! (°1890 – †1975)

Gisteren hebben we een nonkel begraven, de man van mijn moeder haar op een na jongste zus. Hij was de jongste van de familie, 79 jaar. Vroeger, toen we zelf nog piep waren, vonden we 79 oud. Stokoud. Nu we zelf halverwege de zestig zijn, denken we daar heel anders over. De betekenis van het woord ‘oud’ verschuift naarmate je zelf ouder wordt.
Ik denk er wel eens over na. Niet over de dood op zich, maar ik stel mij wel eens de vraag ‘hoeveel tijd krijg ik nog’. Het gaat zó snel, alsmaar sneller. Ik zou de tijd wel willen tegenhouden moest dat kunnen.
En daarom probeer ik te genieten van elke dag. Van de kleine en van de grote dingen. En niet te veel denken aan morgen, overmorgen, volgende week. Want ik leef NU.

Pluk de dag. Carpe diem.

Er is ondertussen heel veel veranderd. Aan mijn vaders kant zijn er nog twee broers en twee zussen in leven. Aan mijn moeders kant nog twee zussen.

10 jaar geleden

We waren allebei een week thuis (ik noodgedwongen vanwege vakantie van mijn werkgeefster) en waren vast van plan om ook gewoon thuis te blijven. Het terras en de tuin zomerklaar maken enz. Maar de vrije week naderde met rasse schreden en het plan om thuis te blijven leek al helemaal niet meer zo aantrekkelijk. We wilden gewoon weg. We zijn nu vrij en ongebonden, het is NU dat we alle kansen moeten grijpen. We hadden allebei wel zin in nog eens een weekje Saint-Tropez en omstreken. Helaas is 2×2 dagen 600 km rijden om dan nog vier dagen ter plekke te zijn aan ons niet besteed. Wij rijden graag, heel graag zelfs, maar wij hebben de laatste jaren wel de geneugtes van de fly & drive ontdekt. Helaas, een ticket Nice of Marseille zat er niet in vanwege veel te kostelijk … alleen nog business class beschikbaar. Dat heb je als je pas twee dagen voor vertrek wil boeken. Even gekeken of Ryanair nog min of meer betaalbare vluchten had vanaf Zaventem naar ‘ergens’. En daar kwam Barcelona uit. Een vroege heenvlucht en een late terugvlucht, vier volle dagen ter plaatse. Nog niet eerder geweest en al lang op de ‘to do’ lijst. Doen dus! [Terwijl ik nog met manlief aan het overleggen was, was de prijs van de vluchten alweer met 60 euro per persoon gestegen … ik heb dus heel snel toegehapt.]

Aldus geschiedde en zo stapten wij dinsdag 22 april nog voor het middaguur uit de Aerobús die om de tien minuten vanaf de luchthaven naar de stad rijdt. Piece of cake. Neergeploft op het eerste het beste terras voor een cortado (tallat in het Catalaans) en dan nog tien minuten stappen naar het geboekte hotel, Royal Passeig de Gracia (een aanrader!).
Ik kende de stad en de verschillende wijken helemaal niet en tijd om me uitgebreid in te lezen had ik ook al niet gehad. Ik wist wel dat ik absoluut geen hotel wou in de drukte van La Rambla of de Barri Gòtic. De wijk L’Eixample (centrum), in het hart van de stad, leek me wel wat voor ons en dat bleek een zeer goede keuze: vlakbij Casa Batlló en La Pedrera, op loopafstand van de Sagrada Familia, de Barri Gòtic, de Ciutat Vella en de winkels à la Armani, Philipp Plein, Gucci, enz.

…

We hebben heel veel gezien en gedaan tijdens ons kort verblijf. Ik had voor de monumenten die we wilden bezoeken nog snel op voorhand online tickets besteld. Gelukkig, want overal waren de rijen heel erg lang. Het systeem op zich is goed, en ik zou ook niet weten hoe het anders moet, maar altijd op je klok moeten kijken om je timeslot te halen voor een bepaald monument maakt een ontspannend stadsbezoek bijna onmogelijk.

Onze laatste dag was er eentje in mineur. Er stond nog een themawandeling door El Call (de Joodse wijk) op ons programma, gecombineerd met de Picasso route, en we zouden nog wat gaan shoppen maar helaas stak manlief zijn been stokken in de wielen. Hij kon geen honderd meter lopen zonder even te moeten zitten. En op den duur deed zitten zelfs pijn.We hebben nog het Palau de la Música Catalana kunnen bezoeken zoals gepland. Dan hebben we een taxi genomen naar het strand van Barceloneta waar we de hele namiddag op een terras hebben doorgebracht. Op zo’n moment is het dan niet leuk dat je tot 22u30 moet wachten voor je naar huis kan vliegen …

Maar goed, we zijn er weer eens uit geweest.

We zijn ondertussen nog enkele malen terug geweest naar Barcelona. Heerlijke stad!

15 jaar geleden

Wij hebben een blij Kind. Hij heeft – na zijn zes maanden proefperiode bij de nieuwe werkgever én een inloopwagen – eindelijk zijn gloednieuwe bedrijfswagen mogen uitkiezen. Een paar weken geleden is hij bij verschillende merken gaan proefrijden, maar eigenlijk wist hij zes maanden geleden al wat hij wilde: de nieuwe Golf VI. Die is dus nu besteld, in ‘parelzwart’ en wordt over een paar maandjes geleverd. Dat worden vast nog een paar lange maandjes voor hem …

Ondertussen zijn er al veel bedrijfswagens de revue gepasseerd.

Schrijfopdracht WP

“Waaruit bestaan je ochtendrituelen? Hoe ziet het eerste uur van je dag eruit?”

Het eerste uur is er vooral een van “laat me gerust”. Ja ik heb een ochtendhumeurtje.

Ik heb ’s morgens tijd nodig. Waar ik vroeger op een kwartier up & running was, heb ik nu toch minstens een half uur tot drie kwartier nodig in de badkamer.

Ik kom ook zelden meteen mijn bed uit als ik wakker word. Ik doe de rolluiken omhoog, neem mijn ochtendmedicatie en ga nog even terug in mijn warme bed. Dat kan, als je op pensioen bent en niets gepland hebt.

Dan begeef ik me naar de badkamer voor het komende half uur en ga ik, aangekleed en wel, naar beneden. Manlief is dan al een uur of langer op, en héél wakker.

Ik maak mijn ontbijt. Dat bestaat uit een shake van banaan, Griekse yoghurt, melk en honing en een glaasje koffie (half espresso, half melk). Als ik geen bananen in huis heb (dat gebeurt), dan kook ik wat havermoutpap.

Terwijl start ik mijn laptop op en word ik stilaan aanspreekbaar. Ondertussen zijn we wel al een uur verder …

Fietsen

Vrijdag en zaterdag hebben we weer fijn gefietst bij onze noorderburen.

Vrijdag fietsten we de Lingeroute in de Betuwe. Heel veel bloesem was er niet meer maar het is een mooie omgeving. Altijd fijn om te fietsen, ondanks de harde wind.

Zaterdag fietsten we de Hollandse Bloemenroute in de Bollenstreek. Mooi weer en bijgevolg razend druk. Ondanks dat het nog vroeg op het seizoen is waren er al hele velden tulpen gekopt. De pioentulpen stonden nog in de knop.

In Lisse was er dit weekend ook nog BloemenMozaïek, een jaarlijks terugkerende wedstrijd van kunstwerken die met bloemen (meestal hyacinten) gemaakt zijn. We zijn er voorbij gereden maar hebben er maar een paar gezien. Na 50 km fietsen in de – nog maar eens – harde wind was het genoeg geweest.

Friday Photo

Eentje uit mijn foto’s van afgelopen week …

Dit gedicht stond op de onderkant van de Londenbrug in Antwerpen. Je kan het dus alleen lezen als de brug open staat. Vond ik wel grappig.

Schrijfopdracht WP

“Wat wilde je later worden toen je vijf was?“

Ik wilde graag air hostess worden, al had ik op die leeftijd natuurlijk geen enkel benul van wat dat beroep inhoudt.

Het had wel iets glamoureus vond ik, telkens ik de dochter van de overburen in haar Sabena uniform voorbij zag komen. Enkele jaren later liep er dan ook nog een knappe ranke man in een donker kostuum aan haar zijde … een Franse piloot die ze via het werk had leren kennen. Samen in een vliegtuig, samen de wereld rond, ja, zo’n luxe leven wou ik wel.

Dat de job van stewardess eerder het tegenovergestelde is van het luxe leven dat ik in gedachten had, dat besefte ik pas later.