Gisteren zag ik uit mijn ooghoek een fiets stoppen aan onze voortuin. Een welkome afwisseling als er al dagen nauwelijks iemand gepasseerd is in de straat! In het fietsstoeltje achterop een peuter met een blauwe helm. Schoondochter met onze Kleine Man! Ik kon niet snel genoeg aan de voordeur zijn en spurtte het tuinpad af tot op veilige afstand. Twee weken had ik hen niet gezien. Ik had zo graag mijn kleinzoon even geknuffeld, maar dat mag niet.
Wannes had een olifant geschilderd, en hij kwam zijn schilderij bij oma en opa in de brievenbus steken. Dat was althans de bedoeling maar dat was buiten oma gerekend.
Tja, nu we daar zo stonden op twee meter afstand van elkaar hebben we toch ook maar een babbeltje gedaan. Was zo fijn om eens iemand anders te zien en te spreken. Ook voor mijn schoondochter want zij probeert thuiswerken (ze heeft het toch gedaan gekregen) te combineren met de zorg voor Kleine Man. Ze is overbezorgd en wil niet dat hij nog naar de crèche gaat. In haar geval betekent dat werken voor 8u ’s morgens, na 19u ’s avonds en in het weekend want Kleine Man heeft onlangs besloten dat hij geen middagdutje meer doet en werken met een overactieve peuter in de buurt is gewoon onmogelijk.
Toen mijn schoondochter haar fiets omdraaide en aanstalten maakte om te vertrekken was Wannes niet akkoord. ‘Ik ga bij oma spelen’ zei hij heel gedecideerd. Dat kan nu even niet maar leg dat maar uit aan zo’n kleintje. En toen zette hij het op een brullen … Toen ze op het einde van de straat waren hoorde ik hem nog ‘bij oma spee-e-len, whaaahahaaa’. Mijn oma-hart brak.
Hoe dom kon ik ook zijn om naar de voordeur te lopen? Had hij me niet gezien, dan was er niks aan de hand geweest. En ik wist het, want hij had vorige week al traantjes toen we whatsapp-video-telefoneerden.
Stomme Corona!
