Ja hoor, ook aan ons huisje is de Sint niet stilletjes voorbij gereden.
Straks, na zijn middagslaapje, komt onze Kleine Man. Ik kan niet wachten om de verwondering op zijn gezichtje te zien.
PS Zoals je ziet is hij tegenwoordig helemaal into auto’s en alles wat rijdt!
Mijn vader en moeder op hun trouwdag in 1953.
Zij was drieëntwintig, hij negenentwintig.
Mijn vader zijn ouders waren niet voor mijn moeder. Ah neen, want zij was van boeren komaf en dat paste niet bij de zich wat-beter-voelende burgerij waartoe mijn bompa en bomma van vaders kant behoorden. Al hebben ook zij altijd moeten werken voor hun geld hoor, maar niet met hun handen.
Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.
En zij leefden nog lang en gelukkig.
Helaas niet lang genoeg want mijn vader stierf in 1990 twee maanden voor hij 66 zou worden. Aan de vreselijke K-ziekte. Mijn moeder, die zo van hem afhankelijk was en door hem op handen werd gedragen, verweesd achterlatend. Ik heb er al eens eerder over geschreven dat mijn moeder psychisch niet sterk was. Zij is toen ook weggezakt in een diepe depressie.
Diezelfde moeder heeft later wél bewezen dat een mens nog heel erg kan veranderen op latere leeftijd.
Uiteraard hebben wij haar, vooral in het begin, bijgestaan met heel veel praktische zaken die mijn vader altijd op zich had genomen. Maar gaandeweg pakte zij de draad van het leven weer op en ging zij dingen zelf doen. Ze meldde zich aan bij allerlei praatgroepjes, werd op haar 75ste lid van de ouderenvereniging (al vond ze zich daarvoor nog te jong), ze was levenslustig, genoot van wandelen en fietsen in de natuur, en ze reisde verschillende keren met een vriendin helemaal naar Beieren met de trein, gepakt en gezakt … En zij werd de steun en toeverlaat van jong en oud.
Wie had ooit gedacht dat zij zo zelfstandig haar plan zou kunnen trekken?!
5 januari 2014 kwam ze ’s avonds nog even langs want ik had haar weer niet thuis gevonden overdag. Ze moest nog vertellen hoe ze genoten had van onze zoon (haar oudste kleinzoon) zijn verjaardagsfeestje de dag ervoor en hoe gezellig ze het vond in zijn (hun) nieuwe huis. Dat hadden we gezien: ze had de hele tijd zitten stralen.
De volgende morgen hebben we haar gevonden, na een alarmerend bericht van haar poetsvrouw die niet binnen geraakte. Buiten bewustzijn. Hersenbloeding.
11 januari 2014 hebben we voorgoed afscheid van haar genomen.
Ik ben een beetje afgeweken want ik wou het eigenlijk alleen maar over die mooie foto hebben.
In 2004 reisden wij naar Zuid-Afrika voor een rondreis doorheen de Westkaap. Op een van onze logeeradressen, bij Frik en Nerine in Plettenberg Bay, werden wij altijd schandelijk verwend bij het ontbijt. Nerine was niet alleen een geweldige gastvrouw, maar tevens een uitstekende kokkin. En dan spreek ik alleen van de overheerlijke en copieuze (warme) ontbijten die zij ons iedere morgen voorschotelde.
Van haar kreeg ik ook het recept van een befaamd Zuid-Afrikaans gerecht: bobotie. Ik wist niet eens dat ik het recept nog had, maar met het snuisteren in een van mijn oude kookboeken afgelopen weekend kwam het boven water.
Eerlijk gezegd heb ik het thuis zelf nooit gemaakt al vond mijn man het wel erg lekker. Op reis, in de sfeer van ‘ter plaatse’ smaakt dat toch allemaal beter dan thuis in de sleur van alledag.
Het is net zoals een fles limoncello meebrengen van Sorrento (in het jaar 2001, of was het 2002?) en ze nog steeds ongeopend in de kast hebben staan … 🍸
Mijn domein
Herfstige en winterse zondagen brengen wij meestal thuis door. In de voormiddag doet manlief zijn zondagse rit met zijn fietsclub en ik strijk wat of hou me bezig met mijn taken voor de Spaanse les. In de namiddag kijken we – zoals echte gepensioneerden – naar het veldrijden.
Niet zo vorige zondag. We zouden iets samen doen want we hadden elkaar de dagen voordien nauwelijks gezien. Zoonlief had zijn vader namelijk twee dagen opgeëist (nu ja, vriendelijk gevraagd, dat wel) om te komen helpen in diens huis.
Met zo’n prachtig zonnig weer als afgelopen zondag moeten wij nooit ver zoeken waar we onze dag gaan doorbrengen: naar Domburg voor een flinke wandeling in de duinen! Maar eerst even de webcam checken, want in België/Nederland weet je ’t nooit met het weer. Het zag er prima uit.
We waren nog maar goed en wel op de autostrade toen de zon volledig verdween in de mist. Opnieuw de webcam geconsulteerd en ook in Domburg was er geen zon meer te bespeuren.
Wat nu? We gaan geen 90 km rijden om in de mist te gaan wandelen, terwijl bij ons de zon schijnt. Het moet wel plezant blijven.
‘Gij hebt toch een nieuwe boodschappenmand nodig, als we nu eens naar de Vogelenmarkt (Vogeltjesmarkt voor de Nederlanders) reden’ opperde mijn wederhelft. Ik dacht nog ‘waar haalt hij het?!’. In de zomer gaan we regelmatig naar de vreemdelingenmarkt op zaterdag, maar de Vogelenmarkt was wel héél lang geleden (as in: 30 jaar of zo)!
En druk dat het was in Antwerpen. Vooral onze noorderburen waren goed vertegenwoordigd. Ik had geen idee dat de markt nog altijd zo populair is. En al helemaal niet dat er nog échte vogels (en andere kleine dieren) verkocht worden. Was het niet verboden om dieren op een openbare markt te verhandelen?
Enfin, een boodschappenmand heb ik niet gevonden en wij zijn eigenlijk geen ‘markters’, dus we waren er snel uitgekeken. Na de lunch hebben we nog wat gewindowshopped bij winkels die geen spek voor onze bek zijn, nog wat foto’s getrokken en – geheel per toeval – langs Aux Merveilleux de Fred gepasseerd en wat mini merveilleuxkes meegenomen voor thuis.
En dan maar klagen over mijn traag metabolisme … 😉
Het is nog maar eens bewezen dat mijn echtgenoot een veel sneller metabolisme heeft dan ik.
Na zijn twee dagen dieet was hij meer dan een kilo kwijt. Ik heb (kleinere porties van) hetzelfde gegeten (mijn bord soep bij de avondmaaltijd niet te na gesproken) en bij mij scheelde het geen gram.
Een scenario dat mij een déjà vu bezorgde. Een jaar of vijftien geleden heb ik een jaar gedieet. D.w.z. gewoon goed op mijn eten gelet, niet gesnoept en nauwelijks alcohol gedronken. Mijn man was solidair. Bij hem vlogen de kilo’s eraf, bij mij ging het mondjesmaat (al ben ik toen op één jaar tijd wel 18 kilo kwijtgeraakt, dit geheel terzijde). En bij hem hoeft er helemaal niets af. Hij weegt nog altijd hetzelfde als toen we trouwden. Ik daarentegen…
*Rant*
Het is gewoon niet eerlijk verdeeld in de wereld. Met niks.
*Rant over*
Maar wat belangrijker is: de uitslag van zijn onderzoek was goed al zijn er toch enkele biopten genomen om microscopische colitis uit te sluiten. Resultaat over een week.
Ondertussen heeft hij de amandel-perentaart die ik gebakken had al helemaal verorberd. En ze was lekker, zei de snoeper.
