Uit de oude doos

Oude blogberichten herlezen … het is zoals in een fotoalbum bladeren.
Deze komt uit 2012, toen zoonlief, a.k.a. Het Kind, nog thuis woonde.

Gisteren om kwart over zes ’s avonds telefoon van zoonlief: ‘ik ben net vertrokken op het werk‘. Een uur en een kwart rijden, dus half acht thuis. Er is afgesproken dat, als hij niet op tijd thuis kan zijn om te eten (zes uur, half zeven), hij dan even belt en verder zijn plan trekt. Alles staat tenslotte klaar, hij hoeft het maar op te warmen en eventueel vlees te bakken. En de keuken op te ruimen uiteraard.

Half acht … hij eet, komt nog even zitten, ruimt de tafel af en roept vanuit de keuken ‘ik ga naar boven hoor‘. Ik vraag hem of alles opgeruimd is waarop hij antwoordt dat hij niet weet wat er allemaal weg mag. Een restje groenten, een lepel aardappel, … dus ik zeg ‘alles‘ en hoor hem rommelen.

Een uur later wil ik mijn grote pot verse soep, die inmiddels wel afgekoeld is, in de koelkast gaan zetten en wat zie ik: de pot is LEEG!!! Hij zal toch niet … Maar in de gootsteen dreven nog wat fijne stukjes groenten, dus ja, hij zal wel …

Het huilen stond me echt nader dan het lachen. Ik had me tenslotte een halve namiddag bezig gehouden met het snipperen van prei, selder, wortels, paprika’s en tomaten en er zat nog zeker twee liter soep in de pot.

Hij sliep natuurlijk al lang en breed, dus ik maar een briefje naast zijn ontbijtbord gelegd met de vraag of hij écht die soep had weggegoten en of hij niet beter kon nadenken.

Hij had er vanmorgen een antwoord bijgeschreven: ‘Alles is alles hé‘ met een grijnzende smiley erachter … en de soep, in een andere pot, ernaast.

Het kieken!